Whistler

Op de laatste dag in Whistler werkte de draadloze internetverbinding niet meer. En nu zitten we in Clearwater, waar de mobiele telefoon nog uitgevonden moet worden. Geen netwerk dus. Onze gastheer en gastvrouw van de B&B waar we zitten (tamelijk afgelegen) hebben ook geen internetverbinding in huis. We lopen dus wat achter! Gelukkig hebben we de reisverslagen wel bijgehouden. Het is hier nu 21.00 uur en we zitten in de wifi-zone van een tankstation annex supermarkt annex fastfoodrestaurant. Maar het internet werkt! Dus hierbij de updates.

Op vrijdag 22 juli moesten we dan toch echt afscheid nemen van Vancouver Island.
Na een heerlijk ontbijt dus bij Gordie en Janice vertrokken we naar de ferry bij Departure Bay, Nainamo. Heel optimistisch dachten we om 10.10 uur aan te komen en de ferry van 10.40 uur te halen. Mis. Het was vrijdag én vakantie én we hadden niet gereserveerd.
Dus we bleven mooi staan en moesten wachten op de boot van 12.15 uur. Nou hadden we niet zoveel haast en er zijn een hoop winkeltjes en Starbucks op dat terrein dus de tijd vloog voorbij. Het was nog even spannend of we deze keer wel mee zouden kunnen maar dat kwam goed. Het was weer een rustige en dit keer zonnige overtocht. Geen walvissen helaas maar wel ontzettend mooie vergezichten.

De tocht van Horseshoe Bay, dat ligt ten noordwesten van Vancouver, naar Whistler was ook weer heel mooi. Eerst helemaal langs een Inlet en later door de Coast Mountains.
Rond 4 uur waren we in de Nita Lake Lodge. Zoals vermeld dus een zeer luxe hotel. Er worden blijkbaar veel bruiloften gehouden in Whistler want wij hebben er in die 2 dagen (het was wel weekend) al drie gezien en er lagen ook folders over trouwen in Whistler.
Het is er ook prachtig. De lodge ligt ongeveer 10 minuten rijden van Whistler Village en je kunt er met een gratis shuttle van het hotel heen. We hebben wat rondgelopen in het centrum, dat er inderdaad heel wintersportachtig uitziet. Het dorp is voor de Olympische winterspelen van 2010 helemaal gerenoveerd. Alle grote outdoor- en wintersportmerken zijn in de winkels vertegenwoordigd en er zijn ontzettend veel bars en restaurants.

De aardige chauffeur van de shuttle kwam ons na een telefoontje ook weer keurig ophalen en gaf onderweg nog de nodige toeristische tips.

Na een filmpje bij de gashaard zijn we lekker gaan slapen.

Zaterdagochtend was het schitterend weer. Eindelijk!
Dus we besloten om van het hotel naar Whistler Village te wandelen. Er zijn keurige wandel- en fietspaden (nog nooit zoveel fietsers gezien als daar….) waar veel gebruik van wordt gemaakt. Door wandelaars maar ook veel joggers (inclusief kind in de buggy en hond aan de lijn) en dus veel bikers. De trail loopt langs de meren en door prachtige wijken waar grote huizen aan het water staan. Na een uur wandelen kwamen we in het dorp aan.
Het was ondertussen alweer tijd om te eten en bij een bakkerij konden we de enorme cinnamon buns niet weerstaan. Heerlijk maar veel te groot natuurlijk.

De rest van de middag hebben we op de berg(en) doorgebracht. Eerst met de gondel omhoog. Dat was vreemd want er lag boven sneeuw maar we zagen ook de mountainbikers met hun fietsen om de sneeuwvelden heen gaan en naar beneden racen. De grote publiekstrekker daar is de Peak2Peak. Het is een gondel die van Whistler naar Blackcomb Mountain loopt. Het is de langste overspanning (iets meer dan 3 kilometer) ter wereld zonder ondersteuning. En het was echt hoog! Gelukkig waaide het niet maar we dachten we dat het dan iets enger zou zijn want je legt echt een enorme afstand af door het niets. Het uitzicht was wel geweldig. Veel bomen natuurlijk en een riviertje. Eén mevrouw zag een beer maar die zagen wij niet meer.

Vanaf het bergstation gingen we met de bus naar het dalstation van the 7th Heaven. Met een stoeltjeslift werden we naar het hoogste punt daar vervoerd. Wel een beetje een afstandse lift, naar onze smaak. Wij zijn in Saalbach natuurlijk de 6-er of 8-er mit Sesselerhitzung gewend en dit waren echt de afdankertjes uit Oostenrijk hoor…..hahaha. De olympische sporters zijn wat dat betreft niet echt in de watten gelegd.
Maar, we kwamen toch boven en dat was erg gaaf. Uitzicht naar alle kanten en overal sneeuw. Het was eigenlijk een heel vertrouwd gezicht, zo van die besneeuwde pistes, skiërs, boarders en een pisterestaurant. Alleen het feit dat we in korte broeken liepen was anders dan “normaal”!

Op de weg naar beneden, via een aantal stoeltjesliften, zagen we dus wel een zwarte beer! Hij (of zij) zat op zijn gemakt in het veld onder de lift gras te eten. Het zal wel een resident zijn want hij was niet onder de indruk van onze aanwezigheid. Maar gaaf was het wel om nu ook een zwarte beer in het wild te zien! We moesten erg haasten om ons fototoestel te voorschijn te halen maar het is nog gelukt om een plaatje te schieten. Dat mag wel namelijk. In Canada wordt nog steeds veel op beren gejaagd, vooral voor de trofeeën. In een bepaald gebied heeft iemand een vergunning om te jagen. Tegen betaling kan iemand van die vergunning gebruik maken. De eigenaar van de Knight Inlet Lodge koopt ieder jaar de vergunning van de jager in dat gebied af voor ongeveer 30.000 dollar. Door armbandjes te kopen (Stop the hunt) kon je hieraan bijdragen. Dat hebben wij gedaan maar the hunt for photo’s is gelukkig niet verboden!

Wat ook wel spectaculair was, was dat we langs een zwembad kwamen waar een paar skiërs aan het oefenen waren met schansspringen. Ze landen dan in het water maar het gaat nog steeds hoog en hard!

We hebben weer wat gewinkeld, lekker buiten op een terras in de zon gegeten en vervolgens zijn we naar Harry Potter gegaan! De aller-, aller-, allerlaatste film is 2 weken geleden in première gegaan en we wilden hem graag zien. Uiteraard kenden we de afloop uit het boek maar wij zijn Harry Potterfans en ook de film was goed.
Wel jammer dat het afgelopen is.

Het was een lange dag en na de rit naar de lodge met de shuttle waren we wel gevloerd!